Al maanden loopt hij rond met kiespijn. Eerst lukte het nog om met paracetamol de boel te onderdrukken, maar nu komt de pijn daar ook doorheen.

Het is zo gemakkelijk gezegd: “Dan ga je toch naar de tandarts?” Bij de tandarts heeft hij een openstaande rekening. Bovendien kan hij momenteel  niet aanvullend verzekerd zijn, omdat hij al langere tijd zijn premie niet heeft betaald vanwege zijn financiële problemen. Dus hij zal het hele bedrag zelf moeten betalen en dat kan weer niet omdat…..

Ja, hoe gaat dat? De ene maand wel werk, de andere niet. Een uitkering tussendoor aanvragen zou kunnen, maar dan moet hij weer eerst de volledige afrekening van zijn uitzendbaan hebben om te kunnen laten berekenen wat zijn recht is en tegen die tijd dat hij die heeft, is hij weer aan het werk, in ploegen. Van dat aanpassen aan de nieuwe baan is hij die eerste weken dan zo moe, dat hij de zaken te laat inlevert. Een hele maand geen inkomen kan hij nu niet meer opvangen , want zijn spaargeld is inmiddels op. Met zijn vaste lasten loopt hij al een jaar constant achter.

Maar wel kiespijn! En door die kiespijn en de geldzorgen  slaapt hij slecht. Door het  slaapgebrek is hij minder geconcentreerd. Dit zal hem waarschijnlijk gaan dwarszitten in zijn proeftijd en dan begint het weer van voor af aan.

Je kunt toch bijzondere bijstand aanvragen, dit is toch nood? Dacht je dat? Nee dus. Voor medische kosten dien je jezelf te verzekeren. Die verzekering wordt geacht voldoende te zijn. Dat is de theorie. Voor deze patiënt is de theorie niet de praktijk. Hij kan zich door deze omstandigheden niet voldoende verzekeren en al zou hij op andere zaken nog meer kunnen bezuinigen om de achterstallige en huidige premie  te betalen, dan nog wordt maar een deel vergoed.

Inmiddels is het bedrag dat hij aan paracetamol heeft uitgegeven twee maandpremies hoog, maar de pijn is niet weg.

Arm zijn kan dus letterlijk pijnlijk zijn. Op de eerste plaats  voor de patiënt natuurlijk, maar ook pijnlijk voor ons als werkers die dit probleem maar zo moeilijk op de politieke agenda kunnen krijgen.

In Tilburg hebben we nu gelukkig het initiatief Tandzorg op Maat (ToM).  Wij van stichting De Vonk ondersteunen dit.  Mensen die zijn afgewezen bij de bijzondere bijstand en toch echte nood hebben, worden geholpen door ToM-tandartsen.  Zij  geven een advies dat past bij het leven van de patiënt, de verzekerbaarheid en beschikbare eigen financiën.  Over de eerste pilot kun je een rapportage lezen op onze website: https://de-vonk.nu/wp-content/uploads/2017/11/Tandzorg-op-Maat-rapportage-def.pdf

We willen  verder reiken dan Tilburg; goede tandzorg moet in heel Nederland verkrijgbaar zijn. Want armoede reikt helaas veel verder dan onze stadsgrenzen. En kiespijn ook.